Dit aten zij 's morgens

Aan de rand van het bos van Ranst ligt Hof Zevenbergen, een klooster omgeven door water. Ik ben er al zo vaak voorbij gefietst maar er nog nooit naar binnen gegaan. Onlangs vond ik de tijd en dat werd een heel bijzondere ervaring.

Ik wist van horen zeggen dat er een zuster van boven de 90 woont die altijd in de keuken gestaan heeft, meer was niet nodig om mijn interesse te wekken.

Zuster Albana is geboren in 1925, net zoals mijn grootmoeder, en verliet als jong meisje haar Limburgse geboortedorp om te gaan werken in de keuken van het psychiatrisch ziekenhuis in Duffel. Dat heeft ze gedaan tot in 1977 en sindsdien woont ze in Hof Zevenbergen in Ranst.

Ik zat aan de eettafel bedekt met een ecru gebreid tafelkleed met mijn jongste dochter op de schoot. Een wandklok tikte elke seconde en ik voelde me in een andere wereld, een wereld van rust, regelmaat en soberheid.

Mijn dochter viel in slaap (dit gebeurt anders nooit overdag, tenzij in de auto) en omdat het zo zonde was om haar wakker te maken bleef ik er een hele tijd plakken, ook toen zuster Albana met twee andere zusters om 17u naar de kapel gingen voor hun gebed. Even later weerklonk hun gezang tot in de ruimte waar ik zat en ondertussen las ik in het handgeschreven kookboek van zuster Albana.

Er is veel veranderd in de keuken, heel erg veel. Ik heb regelmatig mijn wenkbrauwen gefronst bij het doorlezen van recepten, want werkelijk alles van een dier werd gebruikt en verwerkt. En vrijwel elke bereiding of saus vertrok van bouillon, echte bouillon uiteraard, geen blokje. Wat bouillon betreft ben ik helemaal van mening dat het echt de moeite waard is om dat weer terug integreren in onze voeding. (Basisrecepten voor bouillon van zowel groenten, kip, rund en vis heb ik uitvoerig beschreven in het EetWijzers kookboek).

Ik wou weten wat er nu zoal op tafel komt in het klooster in de hoop om het geheim van hun goede gezondheid op hoge leeftijd te ontdekken, maar het werd me snel duidelijk dat de zusters er geen spannende voedingsmiddelen of bijzondere voedingsgewoontes op na hielden.

‘Liever hartig dan zoet’ voor het ontbijt, meestal kaas en 1 keer per week spek. En ‘s middags verse groentesoep, aardappelen, vlees en groenten, en een “puddingske”. Zo simpel kan het leven zijn.

Ik wou nog wat meer weten over wat ze aten tijdens hun jeugd in Limburg (niet enkel zuster Albana maar ook de 2 andere zusters zijn geboren in Limburg). Het kon niet anders dan dat ze ‘boekweitkoeken’ kenden. Hun ogen begonnen te blinken bij de gedachte aan ‘boesj-koek’, dun gebakken met krokante gaatjes, in goed wat boter of vet, daar soms een reepje spek bij, en dan had je goed gegeten, volgens de zusters. Winter en zomer kwamen de boekweitkoeken op de ontbijttafel en die traditie heb ik in mijn gezin al een hele tijd in ere hersteld. Het authentieke recept van Limburgse boekweitkoeken naar recept van mijn grootmoeder en verder op punt gesteld door mijn moeder mocht uiteraard niet ontbreken in het EetWijzers kookboek.

Geïnteresseerd in het EetWijzers kookboek? Mijn voorraad is op maar voor dit seizoen laat ik nog éénmalig nieuwe drukken. Bestel jouw exemplaar hier en rond 6 december ligt hij in je brievenbus.